Dzień siódmy – na przekór przewodnikom, czyli inna Lizbona

Dosyć muzeów i miejsc dedykowanych turystom! No, może z wyjątkiem jednego - do oceanarium to chyba pójdę.

Dzisiaj znów się wypuściłem w miasto. Dosyć późno bo, wbrew moim wcześniejszym wnioskom, wyruszanie o świcie nie ma teraz sensu. Rano jest najnormalniej w świecie zimno, temperatura nie przekracza 14 - 15 stopni. A bez słoneczka, ale za to z silnym wiatrem, można się zadygotać z zimna na śmierć.

Wyruszyłem więc około 11 naszego czasu, czyli o 10 miejscowego. No i od razu pognałem w te miejsca, o których mój ulubiony Pascal pisze, że "turyści się tam rzadko zapuszczają". Noooo, z taką rekomendacją to po prostu nie mogłem sobie tej części miasta odpuścić! I się oczywiście nie zawiodłem.
Najpierw znalazłem trzeci z "elevadores", chyba najbardziej stromy - Elevador da Lavra. Ja, człowiek łażący przecież regularnie po górach, wspinałem się wzdłuż torów tego cudaka z językiem zatkniętym za pas. Ale w końcu wlazłem. I tu.... nie, nawet nie zaskoczenie, bo do czegoś takiego już się powoli przyzwyczajam.

Oczywiście, pomiędzy ciasno ućkanymi domami, znalazłem kolejny parczek, jak zwykle cudownej urody. I do tego z jakim widokiem! I z pierwszymi oznakami tego, co towarzyszyło mi przez resztę owego ciekawego dnia - ze, śpiącymi na niemal każdej ławce, ludźmi.
Połaziłem po tym parczku, popodzwiałem starą Lizbonę z góry, i poszwendałem się dalej. Uliczki jak zwykle, wąskie i kręte, a za każdym rogiem coś zaskakującego. A to kolejny kolorowy dom, wyłożony fantazyjnymi "aluzejos", a to świeżo wyprane gacie, a to jeszcze coś.
I tak dotarłem do miejsca, które mnie zatrzymało na dłużej. Otóż niespodziewanie zobaczyłem pomnik... Pomnik to niby nic dziwnego, ale ten był wyjątkowy. Na cokole stał jakiś poważny i zaśniedziały na zielono pan, a dookoła leżały setki (!) marmurowych tabliczek rożnego kształtu i różnej wielkości. Jedne były w kształcie serc, inne imitowały otwarte książki, a niektóre były zwyczajne, prostokątne. Na niektórych były przyklejone owalne zdjęcia, takie jakie znamy z nagrobków. Niektóre zdjęcia były sepiowe, niektóre kolorowe... W pierwszej chwili nie zwróciłem uwagi, ale potem się dopatrzyłem pewnego schematu - na wszystkich tabliczkach były wygrawerowane podziękowania dla niejakiego dr Sousy Martinsa.

O co w tym wszystkim chodzi???

Połapałem się dopiero po dłuższej chwili. Otóż okazało się, że stoję przed wejściem do Lizbońskiej Akademii Medycznej. Podziękowania dotyczyły zapewne jakiegoś zasłużonego lekarza. Jednego tylko nie zrozumiałem - z napisu na pomniku wynikało, że dr Martins umarł pod koniec ubiegłego wieku, a na tabliczkach były daty także całkiem współczesne. Mało tego - obok pomnika sprzedawano kwiaty i świece, a do stoisk co chwila podchodzili ludzie i te świece kupowali i zapalali, a potem stawiali w specjalnych metalowych szafach. Niektórzy stawali te świece także bezpośrednio przed pomnikiem i się do dr. Martinsa MODLILI...

No wiec pytam: dlaczego kretyńskie przewodniki rozwodzą się na temat rzeźbionych krużganków, a milczą na temat tak ciekawego miejsca? Dla mnie to było coś wprost niesamowitego.

Co było potem? Obok pomnika jest park. Park jak park, jeden z wielu w Lizbonie. Ach, cudne to miasto, w którym się nie zajmuje każdego miejsca pod budowę nowoczesnych stalowo-szklanych biurowców, tylko się zostawia takie mnóstwo zieleni. Ale w tym akurat parku zrobiłem kolejną serię zdjęć. Czego? Ptaszorów. Oczywiście były tam standardowe gołębie, ale był także... najnormalniejszy w świecie, rosołowy drób! Kolorowy kogut pod bananowcem to po prostu szopka. No i trzeba było widzieć te durne kury, które próbowały się, razem z gołębiami, zerwać do lotu w miejsce, gdzie przyszedł kolejny dobry człowiek z garściami pokruszonego chleba...

Z parczku zszedłem (bo tu się przecież zawsze albo wchodzi albo schodzi) na ulicę Almirante Ries. Potężna to aleja, jedna z głównych w mieście. I tu była właśnie ta całkiem inna Lizbona... Oczywiście jak zwykle piękna, jak zwykle ciekawa pod względem architektonicznym, ale jakże inna pod względem życia codziennego. Tu zobaczyłem nieprawdopodobną mnogość śpiących na i w kartonach ludzi, nie mających własnego "M". Tu snuły się tłumy takich degeneratów, jakich w Warszawie się tylko czasami widuje. Niesamowite miejsce i nie dziwię się, że szacowne przewodniki usilnie dbają o to, żeby jakiś narwany turysta przypadkiem się w te okolice nie zapuścił.

Idąc i rozglądając się ciekawie dookoła, w pewnym momencie zobaczyłem wspaniały temat zdjęcia – był to stary, odrapany dom z napisem "Crazy Times" i stojąca pod nim, ubrana na wielokolorowo, czarnoskóra k... obieta. Niewiele się zastanawiając wziąłem aparat do reki i... potem to już się tylko szybkim krokiem oddalałem mając nadzieję, że wyjdę z tej sytuacji cało. Okazało się bowiem, że jestem w jakiejś dziwnej, zupełnie murzyńskiej dzielnicy. Odchodziłem szybkim krokiem, a za mną krzyczano, pluto (!) i wygrażano pięściami. Ale jedno zdjęcie mam.

Przez dzielnicę murzyńską przebiłem się do Praça de Martim Moniz. Tu też było mnóstwo różnokolorowych i dziwnych ludzi, ale wyglądało to już nieco... spokojniej i normalniej. W poszukiwaniu sraczyka wlazłem do „Centrum Handlowego Moniz" i... olaboga, takiego "centrum handlowego" to ja jeszcze nie widziałem! Wewnątrz były same stragany z chińską i indyjską odzieżą. Tyle, że te stragany to najczęściej po prostu stare kartonowe pudła, ustawione w bezładnie w przejściach. A na ścianach przylepiono taśmą klejącą kartki z wydrukowanym napisem "zakaz filmowania i fotografowania". Dzisiaj jeszcze go respektowałem, ale chyba pójdę tam jeszcze raz, a wtedy nie będę już taki grzeczny.

A na stoisku z indyjskim żarciem pogadałem sobie z autentyczną "indianką" z kropką na czole. Jak się dowiedziała, że jestem z Polski, to zrobiła TAAAAAAKIE oczy.

Tak przy okazji: jakie obce języki są tu najczęściej słyszane? Nie, bynajmniej nie polski. Francuski, hiszpański (to akurat nic dziwnego) i... rosyjski. Tak, tak, sowietów jest tutaj ogromna mnogość.

Wieczór znów w Baixie. Jeszcze jedna "scena żebracza" - młody chłopak, akordeonista, z pieskiem trzymającym w pyszczku pojemnik na pieniążki.
I kolejna godzinka w nowoodkrytym internetowym gniazdku, gdzie jest i taniej i sympatyczniej, niż w dwóch znalezionych wcześniej.

No cóż, na dzisiaj tyle.

Do niedzieli, już drugiej w tym naprawdę przepięknym miejscu.